Και ο βιολογικός παράγοντας είναι ...

 Πρόκειται για σχετικά μοντέρνες θεραπείες (τα πρώτα μόρια [αντι-TNF] έχουν πάντως ήδη κλείσει 20 χρόνια κυκλοφορίας) αντιμετώπισης πολλών ρευματολογικών (πχ ρευματοειδής αρθρίτιδα , σπονδυλοαρθροπάθειες, ψωριασική αρθρίτιδα) και μη (πχ ψωρίαση, φλεγμονώδης νόσος του εντέρου) νοσημάτων

 Περιέχουν ειδικά μόρια (μονοκλωνικά αντισώματα) έναντι συγκεκριμένων στόχων (μεσολαβητών φλεγμονής).  Εξουδετερώνουν έτσι παράγοντες όπως TNF-α, ενώ άλλοι βιολογικοί στρέφονται έναντι IL-17 ή IL-6 ή CD20 ή CTLA4 κα , αναστέλλοντας της δράση τους , μειώνοντας έτσι τη φλεγμονή και τον πόνο 

 Τα περισσότερα χορηγούνται υποδόρια (πχ ενέσεις στην κοιλιακή χώρα ή στο μηρό, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, πχ ανά 1 ή 2 ή 4 εβδομάδες) 

 Είναι αποτελεσματικά φάρμακα και δρουν σχετικά γρήγορα (ίσως και από το πρώτο 48ωρο), έχουν όμως πολύ υψηλό κόστος, για αυτό και θεωρούνται φάρμακα 2ης γραμμής (μετά από αποτυχία συμβατικών ανοσοτροποποιητικών πχ μεθοτρεξάτη) Η αποτελεσματικότητα τους είναι συνήθως καλύτερη όταν συγχορηγείται μεθοτρεξάτη, ειδικά στην ΡΑ (μεγαλύτερη διάρκεια στο χρόνο, λιγότερες παρενέργειες )

 Είναι μάλλον ασφαλή φάρμακα. Η χορήγηση τους σχετίζεται σπάνια με τοπική αντίδραση στο σημείο έγχυσης και ΜΙΚΡΟ αλλά υπαρκτό κίνδυνο για ανάπτυξη λοιμώξεων (κυρίως αναπνευστικού) - ανοσοκατασταλτικά φάρμακα 

 Πριν την έναρξη χορήγηση τους απαιτείται έλεγχος για ιστορικό φυματίωσης (ακτινογραφία θώρακα, Mantoux / IGRA), καρδιακής ανεπάρκειας, απομυελίνωσης ή ηπατίτιδας.

   Η χορήγησή τους είναι μακροχρόνια αλλά όχι απαραίτητα δια βίου. Αν το νόσημα ελεχθεί ικανοποιητικά συνιστάται προοδευτική μείωση τη δόσης. Πιθανή διακοπή τους πάντως ενέχει τον κίνδυνο έξαρσης της νόσου. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, η χορήγηση τους θα πρέπει να συνοδεύεται από κλινικό και εργαστηριακό έλεγχο. Πριν και κατά τη διάρκεια της θεραπείας συνιστάται τακτικός εμβολιασμός